Δεν αντέχω άλλο...

Είναι Τρίτη μεσημέρι... Ξύπνιος από το πρωί να τρέχω σε συνεντεύξεις που δεν οδηγούν πουθενά και που πλέον με έχουν κουράσει... κι είμαι μόλις 26... και εκτός ότι από τόσο νωρίς με έχουν κουράσει έχω καταντήσει να έχω υπαρξιακά, κρίση, βαρεμάρα και τεμπελιά στο τέρμα!! Δεν έχω κουράγιο ούτε να κάτσω στο laptop να γράψω... που ήταν το μοναδικό που με χαλάρωνε... Είμαι 26 και κάθομαι σπίτι και ακούω μουσική, με δεμένα τα χέρια, χωρίς να κάνω τίποτα σε μια ηλικία που θα μπορούσα να γυρίζω τον κόσμο με τα χέρια... Αντί να κάνω όνειρα για το μέλλον μου απλά χάνομαι στις προβληματικές σκέψεις μου... του στυλ τι κάνω; που θα πάει όλο αυτό; που πάω; τι θα κάνω στη ζωή μου; να φύγω από την Ελλάδα; κτλ. Θέλω να αλλάξει η Ελλάδα... να γίνει καλύτερη... αλλά τελικά είναι αρκετοί εκείνη που δεν θέλουν να αλλάξει γιατί έχουν βολευτεί... Κρίμα... Και τη ζητάω; Μια δουλειά... και από το τίποτα και την κατάθλιψη που έχω θα πάω στα ουράνια... Βαρέθηκα να ακούω, βαρέθηκα να προχωράνε άτομα που δεν το αξίζουν... βαρέθηκα... Και όλοι έξω από τον χορό κελαηδάνε... κάνε το ένα κάνε το άλλο... όλοι τους φαΐ σκατό και ιδέα... αλλά άλλοι τους βολεύουν... Ίσως αν είχα δουλειά δεν θα τα σκεφτόμουν όλα αυτά... Δεδομένου ότι προτεραιότητα θα είχαν μόνο τα δικά μου όνειρα. Οι συγκυρίες οδήγησαν τις σκέψεις μου, αλλιώς ίσως και εγώ ένα κομμάτι όλου αυτού του συστήματος να ήμουν… Τι άλλο να πω; τι άλλο να κάνω; πλέον το μοναδικό που κάνω είναι να κοιμάμαι, να τρώω και να ψάχνω δουλειά και όπου πάει... Το σίγουρο είναι ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα να τον επαναφέρω... Οι υποχρεώσεις τρέχουν μέχρι να με καταπιούν... Τεσπα, απλά τα λέω για να σας πω ότι δεν το έχω αφήσει το blog απλά δεν έχω όρεξη... Είναι δύσκολη περίοδος για μένα... Ένα μεγάλο Συγνώμη και σας ευχαριστώ όλους για την στήριξη σας!!!!!!

Δεν είμαι αυτός που θα σου πει...

Πέντε η ώρα το πρωί κι έχω μεγάλο κρίμα
νιώθω πως πάντα στη ζωή μου υπήρξα μόνο θύμα
κι έτσι αρπάζω ένα στυλό κι ανάβω ένα τσιγάρο
κανονικά ακούω ροκ μ' απόψε θα ραπάρω

Τη μέρα κρύβομαι καλά μα είναι βαρύς ο πόνος
έχω πολλούς να μ' αγαπούν μα πάλι νιώθω μόνος
κι έτσι ζητάω διαρκώς μια ταπεινή συγνώμη
που δε με σέρνουν οι καιροί κι έχω δικιά μου γνώμη

Τις νύχτες πριν να κοιμηθώ ανάβω όλα τα φώτα
και προσπαθώ να φοβηθώ όπως φοβόμουν πρώτα
τις νύχτες ντύνομαι παιδί που ψάχνει στο σκοτάδι
μήπως μπορέσει να κρυφτεί στης μάνας του το χάδι

Πρέπει στο internet να μπεις αν θέλεις να φλερτάρεις
και την απάντηση που θες με mail θα την πάρεις
έχουν αλλάξει οι καιροί πεθάναν τα καμάκια
τρώει ο άντρας τη φακή κι η γκόμενα σουβλάκια

Γεια σου μητέρα και μπαμπά που έκανες το παιδί σου
ό, τι θα ήθελες εσύ να ήσουν στη ζωή σου
του έχτισες μία ζωή στους πρόποδες της θλίψης
πέταξε κάτω το σπαθί κι άρχισε καταχρήσεις.

Τις νύχτες φαίνονται αυτοί που λένε την αλήθεια
και το φεγγάρι θα φανεί ό, τι έχεις μες στα στήθια
τις νύχτες ντύνομαι παιδί διαλέγω ένα αστέρι
ίσως μπορέσει να μου πει όσα κανείς δεν ξέρει

Ο Έλληνας φιλοσοφεί με το φραπέ στο χέρι
μιλά σαν να 'τανε σοφός μα τίποτα δε ξέρει
λένε πως μόνο οι αριστεροί μπορούν να γράψουν ποίημα
μα αν είν' η τέχνη αριστερή γιατί έχει τόσο χρήμα;

Θα σ' αγκαλιάσει το γυαλί αν θέλεις να φωνάξεις
σε μια πορεία μπες και συ για βόλτα να ξεσκάσεις
ούτως ή άλλως θα σε πουν μονάχα ό, τι δηλώσεις
ίσως σε κάνουν και θεό το σώμα σου αν δώσεις

Τις νύχτες ντύνεσαι Θεός και σταματάς το χρόνο
γίνεται ο κόσμος πιο απλός χωρίς χαρά και πόνο
τις νύχτες μοιάζει το κερί με ήλιο π' ανατέλλει
και το δωμάτιο μια γη που μόνο εσένα θέλει

Δεν είμαι αυτός που θα σου πει ποιο είναι το μονοπάτι
μια συμβουλή είν' ο πόνος μου κι άμα τι θέλεις πάρ' τη
δεν είμαι αυτός που έχει βρει όλες τις απαντήσεις
δε σώζω ανθρώπινες ψυχές ούτε και συνειδήσεις

Εφτά η ώρα το πρωί τελειώνει το μελάνι
δε μετανιώνω ούτε στιγμή για ό, τι έχω κάνει
κι έτσι αφήνω το στυλό και το τσιγάρο σβήνω
να μου λερώσουν τ' όνειρο κανένα δεν αφήνω

Τις νύχτες ντύνεσαι Θεός
...κανένα δεν αφήνω
Γίνεται ο κόσμος πιο απλός
...κανένα δεν αφήνω
Τις νύχτες μοιάζει το κερί
...κανένα δεν αφήνω
Και το δωμάτιο μια γη
...κανένα δεν αφήνω

Στίxοι-Μουσική: Αλέξανδρος Μίχος

Σκηνοθεσία: Μάιρα Στυλιανού

Καινούργια Αρχή...

Καταρχείν, να πω καλή χρονιά με υγεία και ευτυχία και χίλια συγνώμη που έχω τόσες μέρες να φανώ... αλλά δυστυχώς δεν είχα κουράγιο και χρόνο να γράψω... Οπότε τώρα που τα βρήκα και τα δύο ας τα πούμε...


Επειδή στην Ελλάδα όλα είναι μαύρα για να ξεφύγουμε λίγο πρέπει όλοι να δούμε την ταινία "Η ζωή είναι ωραία" και να σκεφτούμε ότι όλες οι γενιές περάσαν δύσκολα... δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία... Και ξέρω ότι υπάρχουν κάποιες φορές (αρκετές τώρα τελευταία) που νιώθουμε άδειοι και ότι η ζωή μας ανούσια. Συμβαίνει σε όλους μας κάποτε, όταν μας λείπει κάτι ή χάσαμε κάτι, αυτό μπορεί να είναι τόσο απλό αλλά και το σημαντικό. Μερικά απλά πράγματα που δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή είναι...

Να χαμογελάς
Να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι, στο ραδιόφωνο
Να κάνεις ντους και να παίζεις με τις μπουρμπουλίθρες
Να μαζεύεσαι αργά το βράδυ με παρέα και να συζητάτε
Να είσαι με φίλους
Να γελάς με τα αστεία των άλλων
Να γελάς με τον εαυτό σου
Να γελάς τόσο δυνατό μέχρι να πονέσει η κοιλιά σου!
Να γελάς χωρίς ιδιαίτερο λόγο
Να έχεις κάποιον να σου λέει ότι είσαι όμορφος-η
Να έχεις κάποιον να πεις το πόνο σου
Να μοιράζεσαι τη χαρά σου
Να την πέσεις για ύπνο και να ακούς τον ήχο της βροχής
Να ερωτευτείς
Να νιώθεις ότι υπάρχουν κάποιοι που σε αγαπάνε και νοιάζονται για σένα

Ας κάνουμε αυτά για αρχή και ας ελπίζουμε... Υπομονή σε όλους και καλή αρχή!!!!