Τέχνη... με όλη τη σημασία της...

Και να μαι πάλι εδώ... και να μαι πάλι... στον κόσμο της blogοσφαιρας, να ξαναγράφω... Μετά από μια άσχημη περίοδο ξαναγύρισα πιο δυνατός, πιο έτοιμος, πιο σίγουρος... λοιπόν πάμε πάλι να ξαναγράψουμε τις siopileskepseis μας...

Μια αναζήτηση στο wiki για το τι είναι τέχνη... και παίρνεις αυτό:

Η τέχνη βασίζεται στην εμπειρία και στο ταλέντο. Αποτελεί έναν ευρύτερης ερμηνείας όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε την διαδικασία, της οποίας προϊόν είναι κάτι το μη φυσικό, το οποίο ακολουθεί τους κανόνες του δημιουργού. Κατά συνέπεια όροι με κοινή ρίζα όπως τεχνικό, τεχνίτης, καλλιτέχνης αποδίδονται σε ανθρώπινες δημιουργίες, τρόπους έκφρασης και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Στον Δυτικό κόσμο η τέχνη περιγράφεται ως art, από το Λατινικό ars που εν μέρει σημαίνει "διακανονίζω, διευθετώ".
Καλές τέχνες: Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Ζωγραφική, Ποίηση, Μουσική, Χορός, Κινηματογράφος (έβδομη τέχνη), Οπτικοακουστικές Τέχνες. Επίσης,Θέατρο, Όπερα, Λογοτεχνία, Χαρακτική, Φωτογραφία (όγδοη τέχνη), Κόμικς ( ένατη τέχνη).

Δε ξέρω από τέχνη, δεν έχω κάνει ποτέ τέχνη... απλά έζησα μια εμπειρία από πολύ κοντά, που εν μέρη θα την μοιραστώ μαζί σας και το αποτέλεσμα της πιστεύω ότι κατέληξε σε "τέχνη". Γιατί το λέω αυτό, γιατί το αποτέλεσμα ακολουθεί μόνο τους χτύπους μιας καρδιάς που ψάχνει έναν τρόπο να εκφραστεί, χωρίς να έχει εμπειρία, χωρίς να έχει ταλέντο χωρίς να ξέρει που θα καταλήξει αυτό... Απλά αυτή η καρδιά δεν είχε στόμα να μιλήσει... και ήθελε να πει πολλά αλλά δεν ήξερε το πως... απλά ήξερε ότι πρέπει...

Λοιπόν η ιστορία έχει ως εξής... Δύο ανθρωποι, ένα κορίτσι και ένα αγόρι 17χρ και 19χρ αντιστοιχα. Μια παιδική σχέση που κυλάει ήρεμα και παιδικά, μέχρι που το κορίτσι καταλήγει στο νοσοκομείο με λευχαιμία και μετά από μακρύ και δύσκολο αγώνα οι δύο τους χωρίζουν βίαια σε μια τρυφερή ηλικία. Το αγόρι μένει πίσω με μια καρδιά σπασμένη και με μια μεγάλη σφαλιάρα στο τη σημαίνει ζωή και το πόσο άδικη είναι μερικές φορές... Αλλά δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε ανθρώπους που μπορούν να το αντέξουν, που μπορούν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους και να συνεχίσουν... Ήταν ξημέρωμα Δευτέρας όταν έφτασα στο νοσοκομείο και τον είδα παγωμένο στο παγκάκι του διαδρόμου... το άσχημο προαίσθημα που έχουμε μερικές φορές... Και όλα κατέρρευσαν... Αμέσως κλείστηκε στο δωμάτιο του, θλίψη, πόνος, δεν μπορούσε να θυμηθεί, να κοιμηθεί, να φάει. Και ξαφνικά οι λέξεις ξεχύνονταν από μέσα του, ένας χείμαρρος που δεν μπορούσε να τον ελέγξει, ούτε να ρωτήσει από που προερχόταν, απλά η καρδιά ώθησε και οι λέξεις πήραν μορφή, η μορφή απέκτησε σύνολο... και μετά από 6 ή 7 μέρες είχε τελειώσει... και μετά κοιμήθηκε έναν ύπνο χωρίς όνειρα... Γράφοντας αυτό το τραγούδι είχε "σωθεί" κατά κάποιο τρόπο... Είχε πάει τόσο βαθιά .. Που ουσιαστικά πρόκειται για τον πόνο που γέννησαν αυτές τις λέξεις... Και όλο αυτό τον βοήθησε να σηκωθεί και πάλι χωρίς να κοιτάει πίσω όλη την ώρα... 

Και το αποτέλεσμα είναι αυτό...

και είναι ΤΕΧΝΗ... 

Υ.Γ

      Δεν μπορείς να σβήσεις το παρελθόν όσο και αν το θες... προχώρα μακριά, μην κοιτάς πίσω... 

Δεν έπεσα... απλά ΓΟΝΑΤΙΖΩ...

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ...